ห้องนั่งเล่น สบายๆ

ใช่ ฉันอ้างว้าง ฉันสับสน

ใช่ ฉันทุกข์ทน ฉันโหยหา

ใช่ ฉันเปลี่ยวเปล่า พราวน้ำตา

ใช่ ฉันใคร่หา ที่พักใจ

ใช่ ฉันเคยเรียก หาความรัก

เพราะ ใจฉันเจ็บนัก และหวั่นไหว

กับถ้อยคำด่าว่า ให้แคลนใจ

กับท่าทีที่ทำให้ ไม่อยากทน

สารพัดมรสุม มารุมเร้า

ถ่วงใจเราให้สาหัส และสับสน

ทำอย่างไรให้คนรัก ฉันยอมตน

ให้ค้นพบ”อิสลาม” นั้นสวยงาม

ใช่ ฉันเคยทุกข์ ระทม ท้อ

ใช่ ฉันเคยรอ ใคร ซักถาม

คนที่แบ่งเบาทุกข์ ซึ่งลุกลาม

และทุกยามเคียงข้าง ไม่ห่างกาย

จนวันวาน ผันผ่าน ถึงบัดนี้

ทำให้ฉัน เข้าใจดี ถึงที่หมาย

แท้ที่จริง อันความรัก ที่มาคลาย

ให้ความทุกข์ ที่เคยมี นั้น มืดลง

และ สิ่งนี้ ที่ฉัน อยากบอก ว่า………..

“ฉันได้เรียนรู้แล้วว่าฉันไม่ได้มาเพื่อที่จะเรียกร้องให้พี่น้องมาให้ความ รักความอบอุ่นกับมุสลิมใหม่อย่างฉัน ในยามที่ฉันต้องเผชิญกับบททดสอบเพียงลำพัง แต่ฉันมาเพื่อที่จะสร้างความรักความผูกผันให้เกิดขึ้นในหัวใจของฉันและพี่ น้องของฉันกับผู้ทรงสร้างเราขึ้นมาเพื่อเคารพอิบาดะฮฺแด่พระองค์เพียงผู้ เดียว และเรานั้นหาได้อยู่เพียงลำพังไม่ ยังอัลลอฮฺเท่านั้นที่อยู่กับเรา”

حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ
“อัลลอฮฺนั้นเป็นผู้ที่พอเพียงแก่เราแล้วและเป็นผู้รับหมอบหมายที่ดีเยี่ยม” [3:173]

แด่มุสลิมใหม่ที่กำลังเผชิญกับบททดสอบอย่างทรหดอดทน

“สูเจ้าจงอย่างท้อ สูเจ้าจงอย่าระทม สูเจ้าจะเหนือกว่าหากสูเจ้าเป็นผู้ศรัทธา”

ญะซากิลลาฮุคอยร็อน : มิฟตาฮฺฮุลอิสลาม